اولین دوست داشتن را هیچ کس فراموش نمی کند...

مخصوصا ً اگر دختر باشی و به هر دری بزنی برای داشتنش...

طبق میلش بپوشی،بخندی،بیایی،بروی...

لاک بزنی ، رُژ بزنی ،موهای بافته شده ات را نشانش بدهی

و منتظر بمانی تا قربان صدقه ات برود و حظ ببری از حرف هایش...

"شب بخیر عزیزم"هایش تنها دوای بی خوابی ات باشد...

قهر که می کند غرورت را بگذاری پشت پنجره باد ببرد

و برایش بنویسی:

سرد نباش می لرزه تنم...

اولین دوست داشتن را هیچ‌کس فراموش نمی کند...

اما اگر‌پسر باشی همه چیز تلنبار می شود در خودت ،

تا سالها بعد دخترت که نشست روی پاهایت

و موهای بافته شده اش را نشانت داد یکباره فرو بریزی

و چشم بگذاری لای موهایش

تا نبیند آب شوری که می غلتد روی سرزمین گونه ات...

و غم آلود بگویی ؛

اولین دوست داشتن را هیچ کس...