خودت میدونی زیاد اهل حرف زدن نیستم،

اما این بار دلم از این همه نبودنت و حرف نزدن باهات گرفته،

از اینکه صدام نمیکنی .

روز اول بهت گفتم جز شنیدن آهنگای باخ فقط شنیدن صدای تو رو دوس دارم.

گفتم تو برام از شاهکارای نقاشیای دواینچیم شاهکارتری،

از هر حس رومانتیکی رومانتیک تر .

گفتی چقد خودخواهیمو تو دوس داشتنت دوس داری ....

من هنوزم همون آدم سابقم،

همون قد مغرور و همون قد خودخواه ...

با تو داش همه چی تغییر میکرد، داشتم یه آدم دیگه میشدم،

تازه داشتم یاد میگرفتم کسی غیر از خودمو

سلیقه هامو دوس داشته باشم،

برای همین آهنگای فرانک سیناترا رو که تو دوس داشتی گوش میکردم

باید اون آهنگه یادت باشه، همون که میگفت:

(عشق من درست بود، نمی تونم باور کنم که دارم از دستت میدم ...)

همون روز ازت پرسیدم تا حالا قلب کسیو شکوندی؟

سرتو بالا گرفتیو، گفتی نه ... اگرم شکسته باشم سریع از دلش در اوردم

لعنتی، خوب نگام کن، قلبو شکوندی،

نمیخوای از دلم در بیاری ؟

خودت میگفتی همیشه یه چیزایی تو زندگی هس که آدم بهشون دل خوشه،

برا همین آدما دوس دارن به

گذشته برگردن، اما هیچ وقت نگفتی اگه یکی تو گذشته قلبش شکسته باشه و غرورش له شده باشه چجوری میتونه به عقب برگرده ؟

قبل از تو، همیشه باورم این بود که عشق هیچ چیز خاصی نیست.

جز یه پدیده قشنگ که ساخته و پرداخته ذهن آدمه،

فقط کافیه خلاف اون چیزی که تو رویات ساختی بهت ثابت بشه تا همه چی برات تموم شه ...

فک میکردم جنس دوس داشتن با عشق فرق داره،

میشه یه نفرو تا همیشه تا ابد دوس داش اما نمیشه

عاشقش موند .

حالا عشق اول یا آخر فرقی نداره ...

لابد توام شنیدی که میگن عشق اول باهمه ی عشقا فرق میکنه ...

فقط بخاطرعشق اوله که میشه تو دل شب راه رفتو با صدای بلند، فک کرد !

میشه عصر روز جمعه باشه و دلت نگیره ؟

میشه یه آدم دیگه ای شد !

میتونی بهم بگی چقد دیگه باید با صدای بلند بهت فکر کنم تا مال من بشی ؟

یا تو کدوم جمعه میای؟

میخوام خودمو خونه تکونی کنم،

من فقط با تو یه آدم دیگه ام ...

نذار دوباره مثل سابق فک کنم عشق فقط یه اشتباهه که تو یه برهه ای از زندگی قشنگ به نظر میرسه،

نه قبل یا بعد از اون...