یکی بود اون یکیم بود

یکی روی یه درخت اون یکیم روی درخت دیگه

یه روز وزش شدید باد پاییزی نگاشونو بدجوری به هم قفل کرد

انگار نوازش گرمای نسیم پاییزی داشت آروم آروم رنگشونو زرد می کرد

همینطور که خیره خیره به هم نگاه میکردن ضربان قلبشو تند تر و تندر شد و پاهاشون سست تر

خواسته دلشون چیز زیادی نبود، دلشون قدم زدن با هم رو روی زمین آرزو میکرد

اما درختا مثل مادر دلسوز محکم ازونا نگهداری می کردن

آخه فکر میکردن برگا هنوز آمادگی پروازو ندارن،

امادگی قدم زدن روی زمینو ندارن

روزها میگذشت

اشتیاق به هم رسیدنشون بیشتر و بیشتر می شد

اونقدر که طاقت آسمونم تموم شد و به باد دستور داد:

" به سمت درخت حرکت کن و به او بگو عشق رها شدن از تمامی قید و بند هاست...

آزادشان کن، بگذار به سمت زمین بپرند ..."

آسمون خوب می دونست همین که صدای هو هوی باد به درخت برسه زمان رقصیدن برگ ها هم میرسه ...

از دور صدای باد شنیده میشد...

چقدر با سرعت میاد...

همین که خودشو به شاخه های درخت رسوند تا به خودش اومد دید برگ ها دستاشونو به هم گره زدن و تمام دوری هارو با رهایی ممکن کردن ...