ADS
دکلمافون/دکلمه/علی اکبر یاغی تبار, علی عمله, محمد رئوفی/دکلمه علی اکبر یاغی تبار – ناگفته ها
ADS

پشته‌ی نانوشته‌ها بر پشت

خسته از بهت راه برگشتم

گفتم از رنگ عشق بنویسم

سبز رفتم سیاه برگشتم

 

پشته‌ی ناسروده‌ها بر دوش

دودمان سروده‌ها بر باد

این عبث‌واره‌های بی‌معنی

آخرین چارپاره‌ی من باد

 

بگذر از من که سخت دل‌تنگم

بگذر از من که سخت دل‌گیرم

نَقل من هفت‌جانی سگ‌هاست

هر چه جان می‌کنم نمی‌میرم

 

نه سرم سرسپرده‌ی مرگ است

نه امیدی به زیستن دارم

قصه‌ی من حکایت تلخی است

زندگی نیست این که من دارم

 

گفتم از اشک و عشق و آزادی

زخم و نفرین حواله‌ام کردند

از بهار و برادری گفتم

مسلخ و دین حواله‌ام کردند

 

گفتم از اشک و عشق و آزادی

حرف‌های مرا نفهمیدند

پاکی بغض‌واره‌هایم را

به عیار شکسته سنجیدند

 

می‌نویسم گلایه‌هایم را

بر سپید سیاهه‌ی سیگار

غربت روح دردمندم را

می‌سپارم به سینه‌ی دیوار

 

می‌نویسم کسی نمی‌بیند

می‌نویسم کسی نمی‌خواند

جای‌جای من از جنازه پُر است

زنده‌ی من به مرده می‌ماند

 

هر که را من به آشتی خواندم

با خودم بر سر مناقشه شد

هر گجستک که مریمش گفتم

خوی خوکان گرفت و فاحشه شد

 

سر به طغیان زد و جهنم شد

هر بهشتی که من بنا کردم

پاچه‌گیر برادرانم شد

هر سگی را که من خدا کردم

 

رفتم از اشک و عشق بنویسم

زخمی و خسته‌بال برگشتم

با مرام پلنگ‌ها رفتم

با شگرد شغال برگشتم

 

در خودم مویه می‌کنم خود را

ما بریدیم و دیگران بردند

ما بریدیم و هیچ حرفی نیست

حق ما را برادران خوردند...

 

رفتم از اشک و عشق بنویسم

خسته و ناامید برگشتم

گفته را با نگفته حاشا کن

پاک رفتم، پلید برگشتم

 

رفتم از اشک و عشق بنویسم

دُر مرسل به خورد من دادند

آمدم از زمین شروع کنم

وحی منزل به خورد من دادند

 

پی مرهم دویدم و دیدم

با طبیبان سفله حرفی نیست

پی مرهم دویدم و دیدم

زخم و تاول به خورد من دادند

 

یا علی گفتم و ندانستم

با کیان عهد دوستی بستم

یا علی گفتم و مریدانش

زهر و حنظل به خورد من دادند

 

گفته‌ها را نگفته حاشا کن

نامه در چاه مرده افکندند

گفتم این شرط آدمیت نیست

جفر و جنبل به خورد من دادند

 

رفتم از زندگی بیآغازم

حرمتم زیر دست و پا له شد

آفتاب حقیقتم مه شد

بس که مهمل به خورد من دادند

 

گفتم از رسمشان عدول کنم

خورده‌ها را نخورده قی کردم

یک‌یک آیه‌های رحمت را

با مسلسل به خورد من دادند

 

سفره از نان و خنده خالی بود

میهمان را گرسنه خواباندم

این فراموش‌کرده پالان‌ها

هی خزعبل به خورد من دادند...

 

می‌گریزد برهنه پا در باد

آخرین کودک درون از من

از «فراسوی نیک و بد» گفتم

مانده تنها «سه قطره خون» از من

 

کوله‌بار نگفته‌ها بر دوش

از من این داغ تازه باقی ماند

از بهشتی که در پی‌اش بودیم

قتلگاه و مفازه باقی ماند

از من خسته‌ی  وطن بر باد

غزل بی‌اجازه باقی ماند

باز هم دیر آمدی لوطی

از برادر جنازه باقی ماند...

 

اندکی در خودش تامل کرد

دید چیزی ندارد الّا درد

رفت و دیگر کسی ندید که او

چه بلایی سر خودش آورد

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

ADS