من اولِ پاییزم

تعطیلیه تابستان

در اوج زمستانُ

بارانِ بهاری من

چشمانِ نشابورم

دستانِ زمستانم

تیمورترین پایم

گم کرده عصا را من

هم سردی اَلوندم

هم داغیه خوزستان

می لرزم و تَب دارم

بیمار جُزامی من

ریزم ، سرِ نقشی تلخ

هم حرفِ درشتم من

این دَرهم و بر هم را

جنسِ سرِ گاری من

هم عاطِلِ افکارم

هم قاتل و عیّارم

گم کرده ی بی راهه

در تختِ بیابان من

بیمار تر از دودم

سیگار تر از سینه

تلخم به درونْ اما

شیرینیِ بیرون من

این آدمِ معمولی

این بازدمِ زوری

انگار که همدستم

در مرگِ اَقاقی من

دلبسته ی دیوارو

خاکسترِ آوارم

در لایِ گل و لایم

مدفون شده تنها من