می‌زند باران به شیشه ،بی امان، بی فایده

می‌رسد درد از عصب بر استخوان،بی فایده

خانه تشویشِ دمادم سینه دائم مضطرب

گریه کردم بی تو با صوتِ بنان، بی‌فایده

عشق ما تصویر دردی در سکونِ لحظه‌ هاست

میشود جاری به رگهای زمان بی‌فایده

خسته ام مثل شهابی گُر گرفته در خلأ

هر چه می آیم به عمق کهکشان بی‌فایده...

مینویسم هر شب از رویای زیبایی که نیست

می‌نویسم هرشب اما همچنان بی‌فایده ..