من آن سکوت مدام به درد ناچارم

که باخودم به قیامت کشیده دیدارم

کجاست راه عبوری که عاشقانه سری

به پای در به دری های جاده بگذارم

شبیه دانه ی برفی که روی شب یخ بست

شبیه ناله ی گرگی زخویش بیزارم

تمام وسعت من را گرفت دست جنون

تمام فاصله ها کرده اند انکارم

غزل حکایت ابری است درتمام فصول

که بر جنازه ی این عشق کهنه میبارم

شبانه های پر از انتظار و دلتنگی

و روزهای پر از قصه های بیمارم

تو، سیب سرخ غزلهای من بگو که تو را

چگونه از سبد روزگار بردارم