سکوت

این واژه‌ی مظلوم

که تکیده در طاقچه‌ی دلها کز کرده است

و چشمان پایین افتاده‌یمان را به هیاهو وامی‌دارد

و قلبش،

و قلب تیره‌اش در قلبمان می‌تپد

میان کنج همین دیوارها

و ای کاش که من صورتگر ماهی بودم

در دریایی از دل ستاره‌های شبگون

میان تیر چراغ برق پیر و جدول کنار‌خیابان

که سکوت را برای معشوقش به تصویر می‌کشد

آن نگاه افتاده را فریاد می‌زند

و با سازی بادی

تمام آنچه در سکوت اسیر است را

به نوازش ‌درمی‌آورد

تا دل‌معشوقش آیینه شود

و هوای شهر، صاف

سکوت!

این واژه‌ی پرتکاپوی‌ رمزآلود

گاهی‌در آواز خیال‌ها غرقم می‌کند

می‌گذارد دست و پا بزنم تا خفه شوم

می‌گذارد که چشمان فرو افتاده‌ام را در چشمان یار بیندازم و گلویم بغض کند

ای کاش که سکوت

طیف خاکستری قلب‌های فشرده نبود

خنده‌های از ته دل او بود

با دوستت دارم‌های پیاپی من

دوستت دارم‌هایی که دیرشان نشده است