لالا لالا زمینو خون گرفته

زمینو درد بی‌درمون گرفته

لالا لالا چه سرسبزه در و دشت!

زمین از خوردن خون، جون گرفته!

لالا لالا زمین رنگش پریده

که از اولاد آدم ناامیده

زمین یه مادره که داغ داره

زمین یه مادره که داغ دیده

لالا لالا بهار ِ خونه بر باد!

چه آتیشی به برگ و بارت افتاد؟!

کدوم ابر سمج بارون‌ترت کرد؟!

چه دستی ریشه‌تو دست تبر داد؟

جهانِ بی‌تو: کابوس قناری

جهانِ بی‌تو: خاک بی‌بهاری

به بادم داد و خاکسترنشین کرد

بسوزه هفت پشتِ سربه‌داری

دلا خونه؛ امیدا نا امیده

سیاهی طالع صبح سپیده

بگو! مادر! بگو این تیغ ناکار

سر چن تا قناری رو بریده؟!

لالا لالا زمین مرگ، آسمون مرگ

نوشتم زندگی؛ اما بخون مرگ

منو از خاک مسلخ آفریدن

تو رو از خون آهوی جوونمرگ

انار نورسیده، باورت خوش!

دلت که خونه‌ی خونه؛ سرت خوش!

اگرچه فصل آغازت خزون بود

بخواب آروم؛ بهار آخرت خوش!

منِ بعدِ تو باغی غرق خونم

خراب و خسته و آتیش‌به‌جونم

خراب و خسته و آتیش‌به‌جون؛ آه!

خزون اندر خزون اندر خزونم..

شعر و دکلمه مشترک: علی اکبر یاغی تبار و فاتیما رنجبری

علی اکبر یاغی تبار: بند،8،6،5،4

فاتیما رنجبری: بند7،3،2،1