از هر طرف محاصره در هیچم؛ دنیا حریف زجر روانم نیست

من گور دسته جمعی انسانم؛ گویا كسی مقیم جهانم نیست

می مانم و دریغ كه می دانم در باغ های یائسه گل كردم

دارد مرا به گریه می اندازد خاكی كه خانه ی پدرانم نیست

از باغ های یا ئسه در بردم با بادهای هرزه روانم را

جز رنج پیر و داغ جوان دیدن چیزی به چنته ی چمدانم نیست

سرحلقه ی ملاحده ی دوران سركرده ی زنادقه ی دهرم

از شش جهت مسخر شیطانم یك آیه در تمامت جانم نیست

بیدارخواب قبر پریشانی است روح دریده ای كه به من دادند

حالا كه جز مجادله ی باطل نقشی بر آستانه ی جانم نیست-

-از عقل و عشق فاصله می گیرم

در ابر چشم های تو می میرم

در من ببار یاور ناهمخون !!!

تنها خودت مقیم جهانم باش!!!