زخمِ جهان بر شانه و زجرِ جهان بر جان

امشب تو امنِ هِق هقِ من باش خواهرجان!

بغضِ مرا بر شانه مهمان كن كه خواهد كُشت

زاینده رودِ تشنه‌ات را حسرتِ باران

ویران‌تر از آنم كه آوازی بیاغازم

از آسمان، از روشنی، از عشق یا انسان

من گنجِ نایابِ جهانم؛ گرچه مدت‌هاست

افتاده‌ام در دستِ مشتی كودكِ نادان

امنیتِ گرمِ جنونت را حریمم كن

بَبرت شبیخون خورده است از جوجه‌كفتاران

دارد به پایان می‌رساند رنج‌هایم را

مرگی كه سی‌قرن است در من می‌دهد جولان

من می‌روم پایان بگیرم تا جهان از عشق

خالی شود چون مسجدِ دل‌مرده از قرآن

رنجِ جهان بر گُرده و رنجِ جهان بر جان

دنیا مرا از دست خواهد داد خواهرجان.