تن تکاندم از تمامِ خاطراتِ تلخِ زخمی‌ام

از هَراسِ سایه‌های شب در آفتابت آمدم

ای که مؤمنی به کشف چشمه‌های آب از سراب!

تشنه‌ام من و به سرکشیدن شرابت آمدم

من پرنده‌ام...پرنده‌ی غریبه‌ای که در دلش

زخمِ تیرهای بی‌امان از اعتماد مانده بود

سقف، شکل دیگری است از قفس که سال‌ها مرا

جفتِ من از آسمان گرفته و در آن نشانده بود

شهر بی‌تو جنگل است، کوچه بی‌حضورت اَمن نیست

با گروهِ گرگ‌های صف‌کشیده‌ در پیاده‌رو

تن سپرده به تجاوزِ نگاه‌ها و دست‌ها

در جهنمِ بدونِ عشق و در جهانِ بعدِ تو

فکر می‌کنم به این‌که در جهانِ این درندگان

پرگشودنِ پرندگان غریب و غیرعادی است

اعتراف می‌کنم که کنجِ میله‌ها رهاترم

بندِ بازوان عاشقت بهشتِ انفرادی است!

سر سپرده‌ام به امنِ شانه‌های مهربانِ تو

خسته‌ام...بیا و تازه کن جهان‌ِ کهنه‌ی مرا

از هوای پرکُشان به لانه‌ی تو آمدم، درخت!

بوسه‌بندِ امنیت بکن تن‌ِ برهنه‌ی مرا!