کسی چه می‌داند؟

که انتظار تو در جاده‌های درد˚چقدر

نجیب و طولانی‌است.

کسی چه می‌داند؟

چرا هوای دو چشمت

در این حوالی غمیگن

نمور و بارانی است.

و انتظار به درگاه آسمان کبود

چه سخت بیهوده است

نه بارشی، نه نمی

نه نورِ بیش و کمی

هوا گرفته و خورشید پشت ابرِ سیاه

اسیر و زندانی‌است.