سر میکشم چای تلخ را !

ریه هایم را

دود سیگار می بلعد !

غصه میخورم !

بغض میخورم!

می زنم بیرون از خانه

کمی هوای مسموم شهر را هم تناول میکنم

نگاه تمسخرآمیز مردم شهر را نیز

از دیوانه ی رهگذری فحش میخورم

تنه میخورم از تنومندی

به جرم بی حواسی مُشت میخورم

و همراه همه این ها حسرت تو را میخورم!

ترکیب پیچیده ای که غذای روحم میشود هرشب

و در آخر روی تختم از چشمانم بالا می آورم این ترکیب لعنتی را !

غذای لذیذی نیست!

خیلی هم تلخ است!

ولی هرچه که باشد خیال تو با من است

توهم حضورت زنده نگه میدارد مرا!