اشک رازیست

لب‌خند رازیست

عشق رازیست

اشکِ آن شب لب‌خندِ عشق‌ام بود.

قصه نيستم که بگویی

نغمه نيستم که بخوانی

صدا نيستم که بشنوی

يا چيزی چنان که ببينی

يا چيزی چنان که بدانی…

من دردِ مشترک‌ام

مرا فرياد کن.

درخت با جنگل سخن می‌گويد

علف با صحرا

ستاره با کهکشان

و من با تو سخن می‌گويم

نامت را به من بگو

دستت را به من بده

حرفت را به من بگو

قلبت را به من بده

من ريشه‌هایِ تو را دريافته‌ام

با لبانت برایِ همه لب‌ها سخن گفته‌ام

و دست‌هایت با دستانِ من آشناست.

در خلوتِ روشن با تو گريسته‌ام

برای خاطرِ زنده‌گان،

و در گورستانِ تاريک با تو خوانده‌ام

زيباترينِ سرودها را

زيرا که مرده‌گانِ اين سال

عاشق‌ترينِ زنده‌گان بوده‌اند.

دستت را به من بده

دست‌هایِ تو با من آشناست

ای ديريافته با تو سخن می‌گويم

به‌سانِ ابر که با توفان

به‌سانِ علف که با صحرا

به‌سانِ باران که با دريا

به‌سانِ پرنده که با بهار

به‌سانِ درخت که با جنگل سخن می‌گويد

زيرا که من

ريشه‌هایِ تو را دريافته‌ام

زيرا که صدایِ من

با صدایِ تو آشناست.