این مثنوی حدیث پریشانی من است
بشنو که سوگنامه ویرانی من استامشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام
بلکه به یمن آمدنت جان گرفته امگفتی غزل بگو،غزلم شور و حال مرد
بعد از تو حس شعر فنا شد،خیال مردگفتم مرو که تیره شود زندگانیم
با رفتنت به خاک سیه می نشانیمگفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد
بر چشم باز فرصت دیدن نمی دهدوقتی نقاب محور یکرنگ بودن است
معیار مهرورزی مان سنگ بودن استدیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است
اصلاً کدام احمق از این عشق راضی استاین عشق نیست فاجعه قرن آهن است
من بودنی که عاقبتش نیست بودن استحالا به حرفهای غریبت رسیده ام
فهمیده ام که خوب تو را بد شنیده امحق با تو بود از غم غربت شکسته ام
بگذار صادقانه بگویم که خسته امبیزارم از تمام رفیقان نارفیق
اینها چقدر فاصله دارند تا رفیقاینجا کسی برای کسی “کس” نمی شود
حتی عقاب درخور کرکس نمی شودجایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست
حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیستما میرویم چون دلمان جای دیگر است
این مثنوی حدیث پریشانی من استعوامل تولید:
شعر: اسلام ولی محمدی
دکلمه: مصطفی عرفانی
میکس و مسترینگ: بهنام وحیدپور
طراح کاور: امین تاجی