باید کسی باشد شبی ماتم بگیرد

وقتی نبودم صورتش را غم بگیرد

باید کسی باشد که عکس خنده ام را

در لابلای گریه اش محکم بگیرد

هِی شهر را با خاطراتش در نَوَردد

آینده اش را سایه ای مبهم بگیرد

چشمش به هر کوچه خیابانی بیافتد

باران تنهاتر شدن، نم نم بگیرد

از گریه های او خدا قلبش بلرزد

از گریه های او نفس هایم بگیرد

من جای خالی باشم و او هم برایم

هر پنج شنبه شاخه ای مریم بگیرد