من برمیگردم

از نهضت زمین خورده ی

دوست داشتنت

و چند تکه از خودم را

در این بازگشت

به یادگار جا میگذارم

دستم را

برای نوازش سایه ات

زبانم را

برای دعا کردنت

گوشهایم را

برای شنیدن صدایت

اما قلبم را با خود میبرم

حیف است

دوست داشتنت جا بماند

لگد بخورد

پیش خودم باشد

صبوری یاد میگیرد

لال می شود

و دوست داشتنت را صرف می کند

سرباز کهنه کارم

حتی اگر خلع سلاح شوم

و دستت آلوده

به مرگ احساساتم باشد

من

پیروز این میدانم

هر چه باشد

روزی فاتح قلبت بودم

مگر می شود از علاقه ام به تو استعفا دهم ؟