چارفصل بی‌بارم؛ باغی‌ام که بارم را

آفت از تو افتاده، سوخته بهارم را

چارگوشه‌ام زندان، چارسوی من زنجیر

بندبند می‌بافی تو طناب دارم را

جای آب و نان عمری زخم خورده‌ام از تو

عشق تلخ‌تر کرده کامِ زهرمارم را

هرچه داشتم دیروز جا گذاشتم در تو

از تو می‌برم امروز هرچه که ندارم را..

دست و پا زدن کافی است؛ من دو بال می‌خواهم

تا رها کنم روحِ به قفس دچارم را

پاره کرده‌ام افسار، رامِ تو نخواهم شد

اسبی‌ام که رم کردم سایه‌ی سوارم را

آی مرد زندانبان! وقت، وقتِ پرواز است

این نفس تماشا کن از قفس فرارم را

...

آی مرد زندانبان! هرچه عاشقم باشی

من مجال پروازم سقف آسمانت نیست!