من خود نمی روم دگری می برد مرا

نابرده باز سوی تو می آورد مرا

كالای زنده ام كه به سودای ننگ و نام

این می فروشد آن دگری می خرد مرا

یك بار هم كه گردنه امن و امان نبود

گرگی به گله می زند و می درد مرا

در این مراقبت چه فریبی است ای تبر

هیزم شكن برای چه می پرورد مرا ؟

عمری است پایمال غمم تا كه زندگی

این بار زیر پای كه می گسترد مرا

شرمنده نیستیم ز هم در گرفت و داد

چندانكه می خورم غم تو ، می خورد مرا

قسمت كنیم آنچه كه پرتاب می شود

شاخه گل قبول تو را ، سنگ رد مرا