باد می آید

بی حوصله تر از همیشه

به پنجره می کوبد

مدام کسی صدایم می کند

اما گوش هایم

از عارضه ی کم شنوایی رنج می برند

چه کسی مرا صدا می زند ؟

باد یا تو ؟

به خیابان زده ام

با پاهایی از نفس افتاده

توان جست و جو از من رفته است

به کجا، نمیدانم !

کجا شاید همان ناکجا آباد باشد

که باد از آن سو می آید

به خانه برمیگردم

باد خشمگین است

هنوز به پنجر می کوبد

و من رو به رویش نشسته ام

سوال دارم‌

که آیا می داند

چه کسی مرا صدا می زند ؟

مادرم به اتاق آمده

قرص هایم درون دستش

صدایم می کنند

میشنوم

نفس به پاهایم برگشته است

به خیابان زده ام

باد مهربان است

مثل مادر

شبیه تو

که در بیست و چندمین سال زندگیم

به دنیایم آوردی

بگذریم

به راستی چه کسی

ما را از ناکجا آباد صدا میزند ؟