قواعد غریبی در زندگیست... گریبان گیرِ بغضِ

فاصله ایم... بدون قدمی گماردن در راهی که آن را کم کند...

نور چراغ را حس میکنیم....اما نمیبینیم... تکاپویی بی حاصل... در سوتفاهم حواس...

از کجای قصه...

ماجراها... اتفاق ها...آدم ها...سوال ها... از ما شروع و به ما ختم شدند...که حالا...گیجیم...

حتی چشمانمان که واقعیت را میبینند... به ما طعنه میزنند... که به خود میزنند... که نمیبینند... میبینند... اما حقیقت را هرگز...پس حقیقت کجاست!؟

و آن چیزی که میپنداشتیم...

باید تردید کنم...

اصلا معنایی... تقدسی... مبنایی وجود دارد!؟

بارها از خودم هایم...

کیستی را سوال کردم...

کجایم را... چگونه را...

پاسخی نمیدهند!

در سیاهی انگار فقط چشمها نیستند که نمیبیند...

که گوشها هم نمیشنوند...

اما میدانم باید ادامه داد... تنها...

و فقط تنها... ادامه داد...

راه،خود... نمایان میشود... فریاد میزد... خودم های ضعیف... عقبشینی میکنند ... به مرور کم میشوند تا من پدید آید.. قویترینشان...فقط میدانم... باید ادامه داد...