یادش به خیر

آن عصرِ غمگنانه ی دلتنگ

وقتی قدم گذاشتم

در راه،

دریا

تا چند گام بدرقه ام کرد

جنگل

نیز از پی ام

تا نیمه های راه دوید

من خسته خسته زمزمه کردم

آوازهای زخمی غربت را

آن وقت

باران

_بارانِ تند_ پشتِ سرم بارید.

یادش به خیر

آن عصر غمگنانه ی دلتنگ...

امشب چقدر

بیگانه می‌نماید این ماه!

اینجا چقدر

از رودهای زمزمه دورم

اندوه مثل کوه

در من نشسته است

اینجا کسی کجاست

تا هر شب

آتش درافکنَد

در آب‌های تیره و خاموشِ دوردست؟